Rozdział 21

Przed rozdziałem krótka notka

Rozdziału na tym blogu nie było... miesiąc

Przepraszam was za to, ale nie potrafiłam pisać

Postanowiłam dzisiaj przeczytać wszystkie rozdziały

I bardzo mi to pomogło, nie powiem

Uśmiałam się 

Np. gdy zobaczyłam błąd 

W szóstym rozdziale Emma jest załamana, bo z Jorge

na bal idzie wredna Victoria

Po czym w dwudziestym rozdziale pojawia się

miła, pocieszająca Hope VICTORIA

Co ja mam z mózgiem xdd

Nie wiem czy nie znam innych imion, bo to było

przez nie uwagę XDD

W każdym razie wracam na bloga

Szykuję też miłą niespodziankę mam nadzieję, że się ucieszycie ^^

Dobra, jeśli was nie zanudziłam... PRZECHODZIMY DO ROZDZIAŁU! :)

Emma

Wszyscy stanęliśmy jak wryci. Nie mogłam uwierzyć, że to ojciec Simona. Hope mówiła mi że on i jej tata podpisali jakąś umowę i się lubią. Jaki więc jest sens zabijać córkę swojego przyjaciela? Na dodatek nie mam pojęcia co będzie z Hope... Co jeżeli nie przeżyje?

- To nie może być prawda - powiedział załamany Simon - On by tego nie zrobił

- Powiedziałem tak samo, ale policja twierdzi coś innego - westchnął pan William (tata Hope)

- Zgarnęła go policja? - przestraszył się

- Przykro mi Simon, ale tak... Nie miałem pojęcia, że to on, a nie mogłem nie zawiadomić o wypadku policji. To moja najukochańsza córka...

- Nie jestem na pana zły, ale zawiodłem się na moim ojcu - zasmucił się brunet - Co teraz z Hope?

- Ma poważne obrażenia nogi. Jest na operacji, nie wiadomo czy będzie mogła chodzić

- O nie... - w moich oczach pojawiły się łzy i mocno przytuliłam Jorge - To nie może być prawda

- Na początku będzie kulała, później nic nie wiadomo

- Ale przeżyje? - spytał Simon

- Lekarze powiedzieli, że tak

- Całe szczęście. Teraz tylko trzeba trzymać kciuki za jej nogę - westchnął Jorge

- Może pojedziemy do szpitala? - spytałam

- Dzisiaj nie, wystarczy że ja pojadę jako jej tata. Hope może być wykończona i będzie bardzo obolała. Może przyjedziecie jutro?

- To dobry pomysł, zresztą my też musimy to wszystko przemyśleć, zwłaszcza Simon - odezwał się mój chłopak

- Dobrze dzieciaki, muszę jechać. Simon... Jedź do swojej matki, pewnie też jest jej przykro

- Racja - mruknął - Dobrze, muszę iść. Trzymajcie się, do widzenia panu - powiedział i wyszedł

- Ja też już lecę. Będę was informował, tu macie mój numer - podał mi kartkę

- Dziękuję - pożegnałam go i zamknęłam za nim drzwi

Usiadłam na kanapie i zaczęłam płakać. Brunet usiadł obok mnie i mocno mnie przytulił

- Nie płacz kochanie - wyszeptał - Wszystko się ułoży

- A jeśli nie? - wyłkałam - Co jeśli Hope nie wyzdrowieje? Nie będzie mogła chodzić... Na dodatek Simon ma problemy ze swoimi rodzicami

- Nie przejmuj się nim. On da sobie radę, teraz najważniejsze jest wspieranie Hope. Nie możesz przy niej płakać, tak? Trzeba ją wspierać, a obiecuję ci że wróci do zdrowia

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Po prostu mi zaufaj - powiedział i pocałował mnie w policzek - A teraz nie płaczemy, tak?

- Tak... - powiedziałam cicho - Obejrzymy jakiś film?

- Jasne, to ty coś wybierz a ja zrobię popcorn

- Dziękuję ci - uśmiechnęłam się

- Nie ma za co skarbie - odwzajemnił uśmiech i poszedł po obiecany popcorn

Simon

Udałem się do domu. Jestem mega wkurzony na ojca, jak on mógł to zrobić?! To niedorzeczne! Przecież nasi rodzice się przyjaźnią, a on chciał zabić Hope! Nienawidzę go... Sam wiedział, że czuję coś do niej, bo mu się przyznałem. Ta, rozmowa ojca z synem itd. A on to wykorzystał... Może zrobił to, żeby mnie zniszczyć? Tylko dlaczego?

- Simon! Syneczku! - w progu przywitała mnie moja mama - Muszę ci coś powiedzieć...

- Wiem o wszystkim - powiedziałem i przytuliłem kobietę - Nie przejmuj się tym gnojem

- Simuś, to twój tata a mój mąż...

- Zrobił to specjalnie, chciał ją zabić!

- Kochanie nie mów tak, to nie prawda.... Zrobił to przez przypadek

- Policja twierdzi inaczej! - krzyczałem

- Bo to policja... Sama rozmawiałam z twoim tatą, powiedział że to przypadek

- Nie ufaj mu, jeszcze ciebie zabije!

- Simon nie przesadzaj, za bardzo się przejąłeś tą dziewczyną

- To córka waszego przyjaciela...

- Ohhh no przypadki się zdarzają, a i tak się nienawidzicie

- Czyli rozumiem że tata może sobie wszystkich przejechać, tak?!

- Nic takiego nie powiedziałam

- Ale tak myślisz

- Nie prawda, za 5 minut jedziemy do taty

- Nie chcę go widzieć...

- Nie masz wyboru - jej ton głosu się zmienił, chyba ją wkurzyłem

- Nie jadę

- Masz jechać i koniec!

- Ja go nienawidzę! - krzyczałem i wszedłem do domu

- To twój ojciec! 

- Mam to gdzieś - warknąłem i trzasnąłem drzwiami

Hope

Obudziłam się w dziwnym, białym pomieszczeniu. Totalnie nie pamiętam co mi się stało, ale strasznie boli mnie noga. Po chwili pojawiła się przy mnie jakaś uśmiechnięta kobieta. Spojrzała na mnie i wyszła. Nagle przypomniało mi się co się stało. Wypadek... Znowu ten ból, wszędzie krew i łzy w oczach. Strach, że to już koniec. Kartka, policja, mój tata, tata Simona, krzyki... A potem tylko ciemność

- Witam, jestem doktor Romuald Fritz, jak się pani czuje? - uśmiechnął się mężczyzna

- Bardzo boli mnie noga...

- To normalne, miałaś wypadek. Operowaliśmy twoją nogę

- Ale... przeżyję prawda? - przestraszyłam się

- Oczywiście - zaśmiał się - Było podejrzenie, iż nie będzie mogła chodzić, ale wszystko jest dobrze. Operacja się udała. Na początku będziesz kuleć, ale po trzech miesiącach noga będzie zdrowa

- Trzech miesiącach?! - krzyknęłam - To całe wakacje!

- Przykro mi - westchnął

- Panno Hope - w drzwiach pojawiła się ta sama pielęgniarka co na początku - Przyszedł pani ojciec, mogę do wpuścić?

- Tak... Wyjdzie pan? - spytałam a lekarz pokiwał twierdząco głową

Do sali wbiegł mój tata i mocno mnie przytulił

- Córcia! Jeju jak się czujesz? Noga boli? A może jesteś głodna?!

- Tato, wyluzuj, naprawdę nic mi nie jest

Chciałam usiąść ale noga tam mnie zabolała, że pisnęłam

- AŁA! - krzyknęłam

- Właśnie widzę jak ci nic nie jest - westchnął

- Co z Jorge, Emmą i Simonem? - spytałam

- Jutro przyjdą kochanie, a co do Simona... - zaciął się

- Co się stało tato?

- To jego tata spowodował wypadek...

___________________________________________________________________________

Tak jak pisałam na początku

W końcu po miesiącu jest rozdział ! :D

Wiem, że miał być wczoraj, ale proszę

Nie bądźcie źli

bo musiałam jechać do szpitala :((

W każdym razie jest już rozdział :)))

1. Jak zareaguje Hope?

2. Simon wybaczy swojemu tacie?

3. Tata Simona specjalnie przejechał Hope?

Dedykacja dla Nuśki ;)

Zapraszam do udziału w ankietach

DomiNika