Rozdział 3 [Przyjaźń]

Hope

- Czemu mnie szantażujesz? - spytałam - Po co mam cię całować?

- Podobasz mi się malutka - dotknął mojego policzka - To jak? - zaczął się do mnie zbliżać

Przymknęłam oczy, dzieliły nas milimetry. Gdy już nasze usta miały się złączyć szybko się odsunęłam

- Dlaczego sądzisz że jestem taka głupia? - prychnęłam

- O co ci chodzi?

- Nie udawaj debila - warknęłam - Nie będziesz sobie robił ze mnie żartów, żałuj że ze mną zadarłeś chłopczyku. A tak w ogóle, twoi rodzice już wychodzą. Więc im chyba nie przerwiesz
- O co ci w ogóle chodzi?
- Zakład z Olivierem nic ci nie mówi?

- Wcześniej wydawałaś się milsza... - powiedział cicho

- No to się zdziwiłeś. Dla ciebie... zaczyna się piekło. A już jutro po szkole zaczną chodzić nowe nowinki. Chcesz wiedzieć jakie?

- Powiedz...

- Simon Mayer chciał pocałować Hope Corine i wyznał jej miłość. Brzmi całkiem dobrze, co nie?

- Hope nie rób tego...

- Pozdrów ode mnie Oliviera i załóż sobie hasło na telefonie, nara - pomachałam mu, po chwili usłyszałam głos jego ojca

- Simon, idziemy! - krzyknął mężczyzna

- Nienawidzę cię Hope - warknął

- Wzajemnie - uśmiechnęłam się

Poszliśmy do salonu gdzie żegnali się nasi rodzice

- Masz cudowną córkę William - zaśmiała się kobieta

- A ty masz cudownego syna Caren - no nie jestem tego taka pewna 

- Do widzenia państwu - uśmiechnęłam się

- Simon, no powiedz coś - zganił go ojciec

- Do widzenia - mruknął

- Wstał dziś lewą nogą - zaśmiała się kobieta - Od jutra będziecie codziennie widywać się z Hope

- Jeeej - udaliśmy szczęśliwych

- Dobrze, to my lecimy. Papa 

Gdy w końcu wyszli rzuciłam się na sofę. Tata do mnie podszedł i pocałował w czoło

- Dzielna dziewczyna - zaśmiał się - Co powiedz na popcorn karmelowy?

- Tak! - krzyknęłam i pobiegłam do kuchni

Emma

- Emma, skarbie. Pobudka! - usłyszałam głos mojej mamy - Bo zaśpisz do szkoły! - o nie, nie pozwolę na to

Szybko wstałam z łóżka i pobiegłam do łazienki. Tak wzięłam szybki prysznic, rozczesałam włosy i ubrałam ten zestaw

Poszłam do kuchni gdzie czekały już na mnie ciepłe naleśniki. Usiadłam przy stole i zaczęłam zajadać

- Emma, a może poszłabyś dziś po Hope? Dziewczyna wydaje się być samotna - powiedziała przygnębiona

- Mamo, ona mnie nie cierpi. Zresztą tak jak wszyscy, a Hope to zupełne przeciwieństwo mnie - westchnęłam

- Oj przestań, mogłabyś chociaż spróbować się z nią zaprzyjaźnić

- Próbowałam, ale to na nic...

- No to spróbuj jeszcze raz - mrugnęła do mnie i spojrzała przez okno - Patrz, idzie!

Pożegnałam się, wzięłam plecak i wybiegłam z domu

- Hope! Hope! - krzyczałam i biegłam za dziewczyną

Brunetka odwróciła się wyraźnie zdziwiona. Po chwili stałam tuż przy niej

- Emma, mogłabyś w końcu przestać mi truć dupę? - mruknęła

- Przepraszam... Po prostu...

- Po prostu co?!

- Nie rozumiem czemu nie chcesz się zaprzyjaźnić....

- Posłuchaj, ja rozumiem że nie masz przyjaciół itd. ale... nie za bardzo za tobą przepadam

- Zrozumiałam, nie było tematu.... - resztę drogę szłyśmy w ciszy, mogłam się domyślić że tak mnie potraktuje

- Musze lecieć coś załatwić, trzymaj się - pomachała mi i gdzieś zniknęła

Chciałam usiąść na ławce, ale zauważyłam że siedzi tam jakiś chłopak. Był dość wysoki, miał brązowe włosy i niebieskie oczy. Czytał książkę co zwróciło moją uwagę. Podeszłam do niego

- Yyy hej - zaczęłam nieśmiało - Mogę się dosiąść?

- Pewnie - ukazał mi rząd swoich białych zębów

- Jestem Emma - podałam mu rękę

- Simon - odwzajemnił uścisk

- Nie widziałam cię tu nigdy 

- Jestem nowy - zaśmiał się - Jedyne kogo poznałem to...

- Emma nie rozmawiaj z nim - przy nas pojawiła się Hope

- Czemu? - zdziwiłam się

- To dupek, nie powinnaś się z nim zadawać

- Nie mów tak o nim, to że o każdym tak sądzisz nie znaczy że taki jest

- Uwierz znam go lepiej od ciebie

- A co Hope, może zazdrosna? - spytał chłopak podchodząc do brunetki

- O ciebie w życiu. Dla twojej wiadomości plotka już roznosi się po szkole, zostaw Emmę

- Bo co...

- Powiedziałam zostaw ją! - ryknęła

Chłopak dość zdziwiony odszedł, dziewczyna podeszła do mnie i przytuliła mnie

- Przepraszam... Po prostu on lubi ranić

- Skąd wiesz?

- Zaufaj mi i jak chcesz... możemy się zaprzyjaźnić - uśmiechnęła się

- Serio?! - pisnęłam

- Tak - zaśmiała się

________________________________________________________________

Nie było tych trzech komentarzy, ale macie

Będę starała dodawać się codziennie rozdziały

Przepraszam że tak późno, jutro będą szybciej

Tylko plis, komentujcie bo nie będę ich dodawała :D

DomiNika