Rozdział 7 [Strach]

Między mężczyzną a kobietą przyjaźń jest niemożliwa.

Namiętność, wrogość, uwielbienie, miłość - tak, lecz

nie przyjaźń...

Hope

Stanęłam jak wryta, nie wiedziałam co powiedzieć. Otworzyłam usta, ale nie potrafił się z nich wydobyć ani jeden dźwięk. Spojrzałam na niego niepewnie, widziałam że był przestraszony

- Nie mogę

- Co? - głos mu zadrżał, był w wyraźnym szoku - Jak to? Dlaczego?

- Przepraszam Simon - powiedziałam cicho - Boję się, że znowu mnie zranisz

- Zaufaj mi

- Nie potrafię - schyliłam głowę - Po porostu nie potrafię

- I tak nie masz z kimś iść

- Wolę iść sama...

- Niż ze mną?

- Nie uważaj tego jako obrazę - westchnęłam - Po prostu już raz chciałeś mnie zranić

- Rozumiem - mruknął

- Muszę już iść 

- Oczywiście - prychnął - Idź, ale pilnuj się Hope

- Co to znaczy?

Chłopak nic nie mówiąc odwrócił się na pięcie i odszedł. Zbytnio się nie przejmując zrobiłam to samo. Usłyszałam cichy szloch, gdy odwróciłam głowę na ławce niedaleko zauważyłam płaczącą przyjaciółkę

- Emma! - krzyknęłam i szybko do niej podbiegłam
Usiadłam obok i mocno przytuliłam dziewczynę
- Co się stało? - spytałam przestraszona
- Pamiętasz Jorge?
- Kiedyś ci się podobał, nie?
- Tak - wytarła łzy - Miał zaprosić mnie na bal
- To chyba dobrze? - delikatnie się uśmiechnęłam
- Zaprosił Vici - ponownie się rozpłakała
- Victorię Johnson? Tą głupią małpę? - prychnęłam - Nie przejmuj się, widocznie się nie zna
- Ale... Ja go kocham Hope
Nagle zauważyłam że za nami stoi sam Jorge...
- Emma, ty mnie kochasz? - spytał

Emma

Szybko się odwróciłam. Przybrałam poważną minę i otarłam łzy. Poprawiłam włosy i niepewnie do niego podeszłam. Blondyn również się do mnie zbliżył

- Hope, zostawisz nas samych? - spytał

- Jasne... - zająknęła się brunetka i odeszła

- Dlaczego mi nie powiedziałaś

- To nie prawda - powiedziałam szybko

- Ja i tak wiem swoje, widzę jak na mnie patrzysz swoimi dużymi, niebieskimi oczami...

- Jorge, posłuchaj - westchnęłam

On jednak przerwał mi łącząc nasze usta w głębokim ale i delikatnym pocałunku. Oderwaliśmy się od siebie dopiero po paru minutach. 

- Dlaczego to robisz? - spytałam - Podoba ci się Vici, ale mnie całujesz

- To nie prawda...

- Jakoś zaprosiłeś ją na bal!

- Kocham cię Emma - stanęłam jak wryta

- To kłamstwo...

- Nie, naprawdę cię kocham. Wcale nie zaprosiłem Victorii, chciałem zobaczyć jak zareagujesz. Bałem się wyznać swoje uczucia. Ale gdy usłyszałem co powiedziałeś, poczułem że świat otwiera wobec mnie swoje ramiona i woła ,,powiedz jej, nie jesteś jej obojętny tak jak ona nie jest tobie, nie zmarnuj tego''. A więc stoimy tutaj, z uśmiechem na twarzy i już wiemy, że tak naprawdę nie trzeba było się obawiać

- Wow... - powiedziałam cicho - To było piękne

- Emma, jesteś najcudowniejszą dziewczyną jaką znam. Proszę... Czy zostaniesz moją dziewczyną oraz pójdziesz ze mną na bal?

_______________________________________________________

Macie taki sobie rozdział

Dedykacja dla Nuśki :**

Dziękuję że jesteś <3

Chcecie żebym wprowadziła pytania?

Jeśli tak to napiszcie

4 kom - next

DomiNika