Rozdział 16 - Twoim chłopakiem

*Claire*

- Rebeca! - krzyknęłam do przyjaciółki która była na drugim końcu parku - Rebeca!

W końcu dziewczyna mnie usłyszała. Szybko do mnie podbiegła

- Claire, cześć - uśmiechnęła się

- Idziemy do szpitala - powiedziałam poważnie

- Dlaczego? - zdziwiła się

- Czy ty zawsze musisz być taka tępa! - pisnęłam - Francesca trafiła do szpitala, mój brat jest w strasznym stanie, Maxi pewnie też

- To ta miła brunetka, prawda?

- Tak Beca, to ona - westchnęłam zirytowana

- Co jej się stało?

- Nie mam pojęcia, ale się tego dowiem. Idziemy - powiedziałam i pociągnęłam ją w stronę szpitala

- Claire, ale nie rób nic głupiego - powiedziała a ja prychnęłam

- Nigdy nie robię nic głupiego - powiedziałam i dalszą drogę szłam z uniesioną wysoko głową

Jak ona może mówić że to pomysły są głupie. Są genialne, widocznie źle wybrałam przyjaciółkę. Jak znajdę nową przyjaciółkę, zerwę z nią przyjaźń. Najwyżej ją zranię, przynajmniej będę miała dobrą i mądrą przyjaciółkę która będzie mnie wspierać

*Naty*

Siedzimy od 15 minut na korytarzu. Wszyscy płaczemy, ja Diego i nawet Maxi. Fran zostało pół godziny do obudzenia się a nas nawet nie chcą do nas wpuścić. Diego prawie pobił jednego lekarza ale mój chłopak go powstrzymał. Moja siostra umiera, a ja nie mogę nic zrobić. Marco ja już dożywocie, podobno wcześniej uciekł. Przez ponowną próbę zabicia mojej siostry Marco jest cały czas pilnowany przed 5 strażników.

- Naty, nie płacz bo przez ciebie też płaczę - odezwał się w końcu Maxi

- Nie pocieszaj mnie tylko Diego, cały czas siedzisz przy mnie a on... już się załamuje - wskazałam na chłopaka który bił głową o ścianę

- Stary, zaraz tu zrobisz dziurę - powiedział Maxi

- Zostaw mnie... - powiedział zamykając oczy'

Maxi niechętnie wysłuchał polecenie i ponownie usiał obok mnie

- Diego! - usłyszałam z daleka

To znowu ona, ta blond debilka kradnąca chłopaków co ona tu robi!

- Claire nie odzywaj się teraz do mnie rozumiesz! - krzyknął a ona stała zdziwiona

- Co mu się stało? - powiedziała podchodząc do mnie

- Nie wtrącaj nosa w nie swoje sprawy lalunia, idź stąd nikt cię tu nie chce, tylko zawadzasz swoimi kilogramami tapety spływającymi ci z twarzy

Dziewczyna chwilę stała zdziwiona, po chwili pisnęła wkurzona i wybiegła ze szpitala, a za nią ta jej głupia przyjaciółka Rebeca. Nienawidzę ich obu, tych durnych panienek podlizujących się całemu światu...

*Diego*

Ktoś dotknął mojego ramienia. Zobaczyłam że to pielęgniarka
- Jestem Beatrice, pan Hernandez?
- Tak - powiedziałem niepewnie
- Można wchodzić do Francesci
- Obudziła się? - powiedziałem z nadzieją
- Nie - posmutniała - Niech pan się nie martwi, jest bardzo dzielna. Nawet lekarze tak mówią
- Dziękuję... - szepnąłem
Podszedłem do drzwi od sali mojej dziewczyny. Delikatnie chwyciłem za klamkę, otworzyłem je i wszedłem do środka. Zobaczyłem tam bladą dziewczynę, ten debil wyrządził jej tyle krzywdy. Czy ona musi tak cierpieć? Nie może umrzeć...
Usiadłem na krześle i złapałem ją za dłoń. Dziewczyna za moim zdziwieniem ją ścisnęła. Spojrzałem na nią, zobaczyłem że otwiera oczy. Nagle szybko się ode mnie odsunęła
- Zostaw mnie! - krzyknęła a ja siedziałem nie wiedząc o co jej chodzi - Odsuń się!!!
Do sali weszli lekarze, kazali mi wyjść. Podszedłem do Naty i Maxiego
- Obudziła się - powiedziałem niepewnie
- To cudownie! - krzyknęła szczęśliwa Naty
- Kazała mi wyjść, była jakaś dziwna
- Może tabletki jeszcze działają - powiedział Maxi
Zauważyłem pielęgniarkę idącą w naszą stronę
- Nie przejmuj się - dotknęła mojego ramienia - Tamten chłopak który jej to podał ją skrzywdził, zapamiętała to i nie chce się do nikogo zbliżać. Przejdzie jej w godzinę, jak chcesz możesz poczekać - uśmiechnęła się i odeszła
- No to super - westchnąłem - Zapowiada się kolejna cudowna godzina czekania tutaj
Usłyszałem trzask szkła z sali Fran. Pobiegłem tam, chodź wiedziałem że dostanę opiedziel. Zobaczyłem że dziewczyna siedzi jakby nigdy nic, a obok niej leży stłuczony wazon
- Mówiłam ci że masz nie wchodzić! - krzyknęła
- Usłyszałem że coś spało
- Co cię to obchodzi - warknęła
- Wiesz kim jestem?
- Nie i mam to gdzieś
- Twoim chłopakiem
Chwilę się na mnie patrzyła. Przekręcił głowę co wyglądało bardzo słodko
- Diego...?  - powiedziała cicho a ja przytaknąłem
Dziewczyna nagle wstała i wtuliła się we mnie
- Przepraszam - powiedziała i zaczęła płakać
_______________________________________________________
Jest rozdział :) Mam nadzieję że fajny
Zapraszam do zakładek!
DomiNika